sábado, 27 de octubre de 2007

Gràcies Jaume

Para los que no le conozcáis, Jaume es mi mejor amigo. Nunca se ha negado a hacerme un favor y ha estado siempre ahí, en los momentos fáciles y en los difíciles.

Nuestra amistad empezó en segundo de primaria. Supongo que en primero también fuimos amigos, pero jugar juntos al fútbol a partir de segundo marcó una época: los viernes en su casa, los sábados en cualquier campo de la provincia de Girona y toda la semana siguiente para recordar cómo jugamos y cómo fueron los goles. ¿Te acuerdas del que hiciste desde medio campo porque yo engañé al portero no tocando el balón?

Y fuimos creciendo a la par que nuestra amistad. Dejamos de jugar juntos a fútbol, pero lo suplimos con excursiones a Meranges, Rocacorba, Railp, Oporto... Y llegó la universidad. Yo ya me había ido a Madrid y tú te fuiste a Pamplona. Empezamos a hablar menos, pero lo remediábamos con cenas que se prolongaban hasta la madrugada cuando se nos presentaba la ocasión. O con viajes. Porque Jaume nunca me dijo que no.

No me dijo que no cuando le propuse el plan de Atenas y se lo agradezco. ¡Qué viaje a Atenas! ¡Cuántas cosas nos contamos en nuestros 20 años! ¡Cuánto aprendimos el uno del otro! ¡Cuántos proyectos teníamos! Qué bonita era la vida viendo las puestas de sol en Voulagmeni, vaso de frappé vacío encima la mesa y libros o libretas en las manos; yo con Jean Valjean y tú escribiendo tus crónicas inéditas... O cenando un double pitta a los pies del iluminado partenón...

Tampoco me dijo que no al verano siguiente, cuando nos fuimos a Bélgica. Saboreábamos cervezas al mismo ritmo que cuadros de Rubens y Jan van Eyck, y seguimos hablando de los proyectos que teníamos contemplando los canales de Brujas.

Ni siquiera se negó este verano a hacer una excursión en bici por las entrañas de Catalunya, adentrándonos en la edad media de la mano de los monasterios cistercenses y contemplando las tumbas de nuestros reyes y sus increíbles historias, y soñando en todo lo que han vivido esos mudos muros de piedra, impasibles al transcurso del tiempo y los aconteciemientos.
Y tampoco me dijo que no en mi última excentricidad, a raíz de la maratón de Amsterdam. Jaume trabaja en una agencia de comunicación y se dedica a poner en contacto a las firmas con los medios, es decir, a crear noticias. Y yo le pedí que me creara una. Y él la creó.


Después de mandarle algunos datos sobre mis carreras, mi vida en Holanda y el resultado de la maratón, se puso manos a la obra y el jueves recibimos el fruto. El pasado jueves, 25 de octubre, el diari de Girona se hizo eco de mi incursión a la distancia de Filípides, sólo porque Jaume lo quiso. Sólo porque Jaume es mi mejor amigo y quiso hacerme este favor.

Muchas gracias, Jaume. Moltes gràcies. Dank je wel.

La edición digital de la noticia puede verse aquí.

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Marc, casi casi me emocionas!!
He endurecido mi corazón, para no llorar!!
Creo que tu texto supera con creces lo que yo llegué a hacer para que salieras en la prensa... por otra parte, llevo días pensando que quizá podrías haber salido en más sitios... pero bueno, lo conseguiremos!!!
Y todo lo que cuentas, esos viajes... ¿dónde será el siguiente?

Anónimo dijo...

Ei, Marc.
Bastants profes de cole em van dir que t'havien vist al diari de Girona, però jo no sabia com podien haver arribat fins allà. Tu vas dir que era una marató sense importància, i per això em va sorprendre que sortissis al diari. Ara ja ho entenc. Ja, ja. M'ha fet gràcia que el titular fos "l'atleta GIRONÍ...". I també que diguessin "RESIDENT a Girona...". Ja, ja. Des de quan et consideres gironí??
Una abraçada.

Marc Roig Tió dijo...

Hola Jaume,
Estoy encantado de que te gustara. En cuanto a salir en más medios, lo dejaremos para la próxima ocasión. Así es más fácil superarse, jeje.
Y sobre lo de un próximo viaje... Ya veremos cuándo y dónde, pero sabes que siempre son más emocionantes si se planifican con poco tiempo. A ver si conseguimos que nos acomañen varios Juràsiks!

Marc Roig Tió dijo...

Hola Nico,
Ya ves que había truco. La maratón no era sin importancia (ha sido la más rápida del mundo en 2007 en el promedio de los 10 primeros), sino que para mí era más un reto y un sueño que una una prueba competitiva.
En cuanto a lo de "resident a Girona", tienes que entender que para la prensa regional sólo es importante lo que les ocurre a los residentes y lo que acontece en la región. Por lo tanto, como era difícil que la Maratón de Amsterdam se celebrara en Girona, yo me "trasladé" allí. Puro marketing.

ERT dijo...

Jaume, Marc:

Sobre próximos viajes: ¿qué tal Jerusalén?

Marc Roig Tió dijo...

A mí me parece bien; se lo propondré a Jaume. Aunque me gustaría aprovechar la visita para pasar por Jordania.

am dijo...

Wow! Felicidades!

Marc Roig Tió dijo...

Gracias am y beinvenida al blog.

Bloody Marie dijo...

Un escrit preciós Marc! Jaume, si tu no has plorat, ja ho he fet jo per tots dos. Mira...no parla de mi, però m'ha tocat. Felicitats!

Petons per tots.

Marc Roig Tió dijo...

Hola Maria,

Carai, quins "halagos". Una abraçada!